Konie są zwierzętami cichymi i porozumiewają się bezszmerowo: przez mimikę, postawę ciała i ruch. Między sobą rozróżniają się nie tylko po swoim zapachu, ale także po wyglądzie zewnętrznym. Postawa ciała, wygląd sylwetki, a także wyraz oczu pozwalają każdorazowo określić nastrój przeciwnika. W ten sposób konie oceniają również nowicjusza. Dysponują wystarczającą liczbą wyrazistych znaków ostrzegawczych, które rozumie także człowiek; od stulonych uszu, przez przejściowy, imponujący kłus, aż do wysoko odstawionego ogona, co jest już sygnałem do natychmiastowej akcji.

Gra uszu

 Z uszu można błyskawicznie i bezbłędnie odczytać nastrój konia.

Uszy skierowane do przodu sygnalizują ciekawość bez obawy.

Położenie środkowe uszu z tendencją do przodu wskazuje stan normalny.

Uszy położone w do tyłu są wyraźnym ostrzeżeniem dla dwu- lub czworonożnego przeciwnika.

Żywa gra uszu sygnalizuje na co w danym momencie zwrócona jest uwaga konia.

Uszy sztywne wyrażają uczucia niemiłe oraz strach.

Ciekawostką biologiczną są uszy obwisłe, luźno kołyszące się z góry na dół.

Wyrazistą mimikę koni można bardzo łatwo odczytać. I tak analizując rysunek:

1. ostrzeżenie
2. zainteresowanie
3. strach
4. ospałość
5. zmęczenie
6. podniecenie
 

Kiedy spotykają się dwa konie, to wystarczy gra ich ciał, aby zademonstrować swoją pozycję w hierarchii stada. Konie wykazują przychylne usposobienie do siebie przez cierpliwość oraz wzajemne dotykanie. Także chętnie razem, głowa przy głowie, skubią trawę. Ulubionym zajęciem zaprzyjaźnionych koni jest drapanie się zębami, rozczesywanie grzywy, czy podskubywanie zadu albo kłębu (patrz rysunek obok). Tylko wśród dobrze zaprzyjaźnionych koni można zauważyć jak jeden wykorzystuje poruszający się ogon drugiego do odganiania much.Gdy konie są poruszone wydają wtedy odgłosy zadowolonego parskania i cichutkiego powitalnego rżenia. Jednak rytuał powitalny dwóch koni obcych wyraża się głośnym kwikiem.

W skrócie

Konie są zwierzętami cichymi. Głośno porozumiewają się tylko w momencie wzburzenia.

Rżenie jest intensywnym apelem dla swoich pobratymców. Ogier rży do klaczy, klacz na swoje źrebię, koń żegna rżeniem towarzysza ze stajni.

Rżenie odbywa się za pomocą nozdrzy.

Niektóre konie do powitania używają swego rodzaju bezgłośnego rżenia; inne cichego parskania. Tak reagują też na inne znajome konie, zaufanych ludzi lub wózek z owsem.

Poruszenie sygnalizowane jest mocnym parskaniem, które przy niedwuznacznym oburzeniu wzrasta do głośnego rżenia.

Ostry kwik jest dobitnym ostrzeżeniem dla natręta.

Rzadki, lecz imponujący, podobny do głosu drapieżnika jest ryk walczących ogierów.

Ciche rżenie i zadowolone parskanie sygnalizują odprężenie i stan zadowolenia.

Ból wyrażany bywa zwykle rzadko - konie cierpią milcząc...

Zamiatanie ogonem i grzebanie nogami - koń jest zdenerwowany albo po prostu gryzą go owady

Parskanie- koń boi się, płoszy

Ogon wciśnięty miedzy pośladki- zwierzakowi jest zimno lub za chwilę kopnie (!)

Ogon uniesiony- koń jest podniecony

"Położone" uszy- koń jest zły, może ugryźć

Przyspieszone tętno, oddech, chrapanie i pokazywanie białek oczu- objawy lęku